تا حالا غار علیصدر نرفته بودم و لی تعریفش رو خیلی شنیده بودم. البته چیز خاصی هم نشنیده بودم ها. از هرکی، هرچی شنیدم، فقط گفته بود خیلی قشنگه و بهترین جاییه که تا حالا رفتم و از این جورچیزها.
از ورودی غار که وارد شدیم، اصلا نمیتونستم پیشبینی کنم چه چیزی در انتظارمه. کمی هیجان داشتم ولی نه زیاد! اول از همه ورودی غار بود که منو جذب کرد. یه طاق تقریبا بزرگ و سنگی. پله یه شیب کم به سمت پایین داشت.دو لاین پله که با نرده از هم جدا شده بود.کمی که رفتیم پایین رسیدیم به جایی که باید جلیقه های نارنجی رو تحویل میگرفتیم و میپوشیدیم. از این قسمت هم گذشتیم و به قسمت های اولیه غار رسیدیم. کم کم غار داشت خودنمایی میکرد.
اول های غار رو که دیدم، نا امید شدم از این که بتونم خوب عکاسی کنم. آخه اصلا نور خوب نبود.کمی که رفتیم جلوتر کم کم علیصدر خود نمایی کرد! کنج ها و زاویه هایی که سنگ های قشنگی، مثل مرواریدی که توی صدف پنهان شده باشه.
اول کار فقط جلوم آدم بود و آدم. راهروهای تو در تو و تنگ. از یه جایی به بعد کنارهای اون مسیر تنگ صندلی هایی ظاهر شد. کم کم فهمیدیم داریم به محل قایق ها نزدیک میشیم. یه کم از اون راهروها خارج شدیم و فضا بازتر شد. دورو برمون از اون تاریکی خارج شد و جلوه های بصری پیدا کرد! همین قضیه من رو مجبور کرد تا دوربین رو از کیف رو در بیارم. از ورودی که وارد شد، تابلوی "لطفا با فلاش عکس نگیرید" نظرم رو جلب کرد. برای همین تصمیم گرفتم فقط از تک و توک مرواریدهای روی دیوار عکس بگیرم! طوری که اصلا بکگراندی نداشته باشه. توی او شرایط نوری برای اینکه بکگراند و بافت سنگهای دیواره رو بتونم خوب در بیارم دو تا راه داشتم؛ اول، یه نورپردازی خوب از زوایا و جهات مختلف، که اصلا و ابدا امکانش نبود. ویا استفاده از فلش دوربین. که اینم به چند دلیل کنسل شد. اول و مهم تر از همه اینکه بنده اصلا استفاده از فلش و عکاسی با اون رو دوست ندارم! دوم اینکه، عکاسی با فلش سایه هارو از بین میبره و این کار باعث میشد تا نورپردازی قشنگی که کرده بودن بی تاثیر بشه. سوم هم اینکه عکاسی با فلش ممنوع بود!
وقتی سوار قایق شدیم دو دوست دیگمون بنا کردند به اذیت کردن دوست سوم مون! این قضیه یعنی ما چهار نفره سوار قایق شدیم! دوم اینکه بنده با یه مشکل جدی توی عکاسی مواجه شدم به نام تکون های ناگهانی!
برای حل کردن این مشکل باید سرعت شاتر رو زیادو کم میکردم و برای جبران کردن سرعت بالای شاتر، باید ISO رو زیاد میکردم و قید کیفیت رو میزدم. و این یعنی عکس ها کمی noise خواهد داشت. اول اوضاع خوب بود. هر چند لحظه یه صحنه خوب میدیدم و کمی فکر میکردم و با خیال راحت عکسم رو میگرفتم. جلوتر که رفتیم، به علت تعدد نقاط نورانی توی یک راستا، دوربین توی فوکوس دچار مشکل شدو چون دیگه به سرعت از کنار یه سوژه رد میشدیم و سوژه جدید می اومد، مجبور شدم از manual focus استفاده کنم. اصلا باورم نمیشد چنین دنیای زیبا و بزرگی تو دب این غار باشه. همینطور که پیش میرفتیم، داشتم به این فکر میکردم که اون بنده خدایی که برای اولین بار این صحنه های باورنکردنی رو دیده، چه حسی داشته! اگر من بودم که احتمالا مشکل قلبی پیدا میکردم!
بعد از کلی قایق سواری توی غار و پا زدن یکی از رفقا(که واقعا دستش درد نکنه!) رسیدیم به یه اسکله.فکر کردم آخر راهه و احتمالا از یه طرف دیگه غار میزنیم بیرون، ولی نزدیم!
وقتی از قایق پیدا شدیم،دیدم به اونجا میگن جزیره.وقتی وارد جزیره شدیم بازم همون سنگ ها و قندیل های زیبا بود. ولی اینبار بهشون نزدیک تر شده بودیم و بعضا میتونستیم بهشون دست بزنیم! این یعنی اینکه منم فرصت بیشتری برای عکاسی داشتم.برای همین تنظیمات دوربین رو عوض کردم. اینجا تقریبا از هر صحنه، چندتا عکس با نور های مختلف میگرفتم و بهترینشون رو انتخاب میکردم. همین معطل کردن بنده و دانشجوهای دیگه باعث شد تا از گروه دانش آموزان عقب بیافتیم و اون بنده خداها یه ساعتی منتظر ما بمونن.
تو راه برگشت دیگه کمتر عکس گرفتم و خودم داشتم لذت میبردم. آخه صحنه ها تقریبا تکراری شده بود. فقط توه راه برگشت به یه فضای باز بزرگ برخوردیم که بهش میگفتن تالار بزرگ. عکسش رو پایین گذاشتم. وقتی دیدم، نفس توی سینه ام حبس شد!
یاد وقتی افتادم که اون گروه یا نفری که برای اولین بار اومدن ایجا و اون چراغ قوه ایی که توی دستشون بود رو انداختن روی سقف. چه قد هیجان!
قار علیصدر رو از دست ندید...
اینم یه سری عکس:
این همون تالار بزرگه. به اون قایق های زیر تصویر دقت کنید تا عظمت رو در یابید!
