یه اصطلاح که ماها بچه های مذهبی و هیئتی رو به آین دو دسته تقسیم میکنیم.
اصلا توضیح نمیدم این تو قشر رو فقط مثال میزنم تا خودتون متوجه بشید:
سفید پوست ها:
1-تمام حوزوی های عزیز و بزرگوار که برای هر کاری دنبال دلیل و حدیث و آیه اند و کلا خیلی درس میخونن.
2- تمام اونایی هیئت های سخنران محور رو دوست دارن. مثل حاج آقا پناهیان، حاج آقا علوی، حاج آقا قاسمیان و ...(البته یه سری مداح ها هم هستند که کلا خودشون سخران محورند مثل ممد طاهری و مخصوصا میثم مطیعی)
سیاه پوست ها:
تمام هیئتی های حاج حسین سازور(موج)، رضا هلالی(هیئت الرضا)، حسین سیب سرخی(نمیدونم اسم هیئت رو!)، محمود کریمی(چیذر و رایه العباس)، نریمان پناهی(امام زاده معصوم میخونه!)،شیخ احمد پناهیان(هیئت شون تو فلاح) و ....(اصولا شاگرد های حاج آقا منصورند)
این دست هیئتی ها کلا کله خرند و هرچی هم شما براشون دلیل و آیه بیاری که باباجون من این کار رو نکن و اون کارو بکن فقط میگه؛ تو راس میگی ولی من نمیکنم! و فقط از یه نفر حرف میشنوفن، اونم آقاست.(البته به دلیل همین کله خری گاهی اوقات با آقا هم کاری ندارن!!!)
یه دسته دیگه هم هستن که کلا پرت اند، مثلا سید علی مومنی و امثالهم.(والبته یه مقدار جواد)
پی نوشت:اینا همه اش نظر منه و اگر مخالفید، خب باشید.
دوم اینکه هیچ کدوم خوب یا بد نیست. فقط دوتا دسته اند که هرکدوم ویژگی هایی دارن که جالبه!
اگر جایی رو میشناسید که به این لیست اضافه کنیم، بگید تا اضافه کنیم.
یعنی چی هرکس به طریقی میتونه نوکری کنه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!
مثلا اگه من نوعی تو هیات شلوارم هم دربیارم و بگم دارم نوکری میکنم تو نباید به من گیر بدی؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!
بالاخره تو هر کاری یه سری هنجار ها هست که باید رعایت بشه نخ سوزن عزاداری!