اینقدر اعصابم خرد بود از دیدن این فیلم که حد نداره. تا اینکه این نوشته رو از آقای فراستی دیدم. واقعا خوشحال شدم.
مسعود فراستی: چگونه می شود فیلم هایی به این پرت وپلایی ساخت. فیلم هایی که به سختی می شود یک ربع شان را هم تحمل کرد. فیلم هایی که اکثرا حتی بد هم نیستد. کاش بد بودند. فیلم هایی که نه تلخ اند نه شیرین نه حتی گس. مزه ای ندارند.
همینجوری هم یه بخش تو وبلاگ بود که عکسهایی که گذاشته بودم رو میزاشتم. یه بخش دیگه هم درست میکنم که عکس هایی که جایی میبینم و خوبه رو اینجا میذارم.
هیچ توضیحی هم نداره عکس. اصلا به قول بچه ها گفتنی کار هنری خودش باس حرف خودش رو بزنه. اگر عکس خودم باشه توضیح میدم ولی تو این بخش جدید اصلا حرف اضافه ندارم.
خب بسم الله...